Gevangenisdagen

Nog één... Een eindloos lange dag die langs mijn tralies streelt.

Al giet de zon de aarde warm, al jubelt 't al en kweelt,

ik hunker naar de vrije lucht, die 'k door 'n spleet ontwaar

en 't nauwe vensterken omhoog, doorheen twee staven daar.

Nog één... 't Is lange nog aleer de late avond daalt...

en meer dan zevenmaal mijn moed, mij heden nog wel faalt,

voor dat ik op het harde stroo, in d' ijz'ren, harde spond

de verre klokkestemme hoor, die 't avonduur verkond.

Nog één!... God weet hoevele nog!... Verveling en verdriet...

't Zij zoo, o Heer, 'k aanvaard het graag: Uw wil... de mijne niet!